...για το μπουγέλο της Παρασκευής!
Β. Στο ρέμα της Πικροδάφνης Στην αρχή φοβηθήκαμε ότι δε θα μπορέσουμε να κάνουμε την τελευταία μας εξερεύνηση γιατί ο καιρός ήταν συννεφιασμένος και έτοιμος για βροχή. Τελικά το τολμήσαμε και για δυο περίπου ώρες εξερευνήσαμε το ρέμα της Πικροδάφνης, το μοναδικό ίσως ρέμα στην Αθήνα που έχει διατηρήσει στο μεγαλύτερο μέρος του τη φυσική του κοίτη. Μαζί μας ήταν και ένας «φρουρός του ρέματος», ο κύριος Θανάσης, που μας μίλησε για τα μυστικά, τις ομορφιές αλλά και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Πικροδάφνη απ' τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Τον ευχαριστούμε πάρα πολύ! Μερικοί, παρά τα μαλώματα του δασκάλου, κυνήγησαν και έπιασαν μικρούς γυρίνους ενώ οι πιο τολμηροί προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να πιάσουν έναν μεγάλο βάτραχο.  Τα Ναι και τα Όχι της επίσκεψης  Το βιβλίο του Δήμου μας για το ρέμα της Πικροδάφνης Α. Ασύρματος, Δημοτικός ΛαχανόκηποςΗ χρονιά τελειώνει και κάνουμε τις τελευταίες μας εξερευνήσεις σε χώρους της γειτονιάς μας μιλώντας για τα φυτά του Ασυρμάτου και του Δημοτικού Λαχανόκηπου. Μαζί μας η κ. Κατερίνα Ασημακοπούλου, Αντιδήμαρχος Περιβάλλοντος, και η κ. Παρλιάρη Μαρία, γεωπόνος του Δήμου μας, που τις ευχαριστούμε πολύ για την όμορφη ξενάγηση που μας έκαναν. Τα Ναι και τα Όχι της επίσκεψηςΟι σημειώσεις της Ντορίνας Μιλώντας για το μεταίσθημα και κατασκευάζοντας τα δικά μας θαυματοτρόπια! Και λίγη ιστορία: Το 1825 ο Άγγλος γιατρός John Ayrton Paris (1785-1856) παρουσιάζει στο Royal College of Physicians ένα «μηχανικό οπτικό παιχνίδι» το οποίο ονομάστηκε Thaumatrope (Θαυματοτρόπιο, στα ελληνικά). Με την απλή συσκευή του ο John Paris επεδίωκε να δώσει πειστική επίδειξη μιας βασικής αρχής της φυσιολογίας της όρασης που λίγο πριν είχε διατυπωθεί από τον P.M.Roget. Άλλοι υποστηρίζουν ότι το μηχανικό οπτικό παιχνίδι «Θαυματοτρόπιο» κατασκευάστηκε για πρώτη φορά από τον Άγγλο Γεωλόγο William Henry Fitton (1780-1861) στηριζόμενος στην ιδέα του αστρονόμου, μαθηματικού και φωτογράφου John Herschel (1792-1871). Στη μια πλευρά ενός χάρτινου δίσκου σχεδίασε ένα κλουβί και στην άλλη ένα παπαγάλο. Στις άκρες της περιφέρειας του δίσκου έδεσε δύο χοντρές κλωστές τις οποίες κρατούσε με τα χέρια του. Όταν ο δίσκος περιφερόταν γρήγορα το φαινόμενο ήταν εκπληκτικό. Ο παπαγάλος φαινόταν μέσα στο κλουβί!  Κατασκευάζω ένα ζωοτρόπιο   Μπορεί να πήγαμε στο Εθνικό Αστεροσκοπείο και να είδαμε τον Δία, αλλά βλέποντας την πρώτη ταινία επιστημονικής φαντασίας A Trip to the Moon θέλαμε να δούμε και το φεγγαράκι μας οπότε συμφωνήσαμε να βρεθούμε ένα βράδυ στην αυλή του σχολείου για να το παρατηρήσουμε με το τηλεσκόπιό μας. Στην πορεία όμως έγινε ξανά μια μεγάλη ανατροπή και χτες το βράδυ, στην αυλή του σχολείου, μαζί και με παιδιά απ' όλες τις τάξεις αλλά και με μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες, είδαμε και την επιφάνεια της σελήνης, και τον Δία με την Ευρώπη, την Ιώ, τον Γανυμήδη, την Καλλιστώ και οι λίγοι τυχεροί που κάθισαν μέχρι το τέλος απόλαυσαν τον Άρη και τον Κρόνο με το δαχτυλίδι του. Τα καταφέραμε όλα αυτά γιατί φρόντισε η κυρία Διευθύντρια να είναι μαζί μας ερασιτέχνες αστρονόμοι από την Αστρονομική Ένωση Σπάρτης με τα μεγάλα τηλεσκόπιά τους που μας μίλησαν και μας ταξίδεψαν στο διάστημα. Τους ευχαριστούμε γι' αυτό πάρα μα πάρα πολύ!!! Υ.Γ. Στον μικρό μπουφέ που ετοιμάσαμε οι περίφημες λεμονάδες της Μαριλένας, τα κεφτεδάκια του Πάρη και η μηλόπιτα της Μαρίας εξαφανίστηκαν στο λεπτό.   Στο μάθημα της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής που κάνουμε με την κυρία Αφροδίτη, τη διευθύντρια του σχολείου, διαβάσαμε το βιβλίο της Ελένης Σβορώνου «Σκληρό καρύδι» που μιλάει για την Αϊσέ. Η Αϊσέ είναι ένα εννιάχρονο κορίτσι που έφτασε στην Ελλάδα από το μακρινό Αφγανιστάν μαζί με τη γιαγιά της και τον αδερφό της και γράφτηκε στο ελληνικό σχολείο. Διαβάζοντας το βιβλίο μας δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβουμε πώς αισθάνεται ένα παιδί που είναι πρόσφυγας και διαφέρει από τα άλλα συνομήλικά του. Στο τέλος γράψαμε δικά μας κείμενα και ζωγραφίσαμε εικόνες «συμπληρώνοντας» την ιστορία της Αϊσέ. Το βιβλίο «Σκληρό Καρύδι» εκδόθηκε με τη συνεργασία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και στην ιστοσελίδα της www.unhcr.gr βρήκαμε πολύ ενδιαφέρον υλικό.   Απ΄την αρχή της χρονιάς θέλαμε να δούμε μέσα από ένα τηλεσκόπιο. Στην αρχή σκεφτήκαμε να ανέβουμε ένα βράδυ στην ταράτσα του σχολείου και να κοιτάξουμε το φεγγάρι με το μικρό διοπτρικό τηλεσκόπιο του σχολείου. Τελικά βρήκαμε κάτι καλύτερο και την Παρασκευή το βράδυ, την τελευταία μέρα πριν κλείσουμε για τις διακοπές του Πάσχα, μαζί με το Στ1 και η δασκάλα τους την κυρία Ειρήνη, την κυρία Αφροδίτη τη Διευθύντρια του σχολείου μας, ανηφορίσαμε για το Εθνικό Αστεροσκοπείο στον λόφο των Νυμφών απέναντι απ' την Ακρόπολη. Για δυο ώρες εξερευνούσαμε το παλιό Αστεροσκοπείο, φέραμε τις Καρυάτιδες κοντά μας με το μικρό τηλεσκόπιο στο κτίριο του Τσίλερ και στο τέλος απ' το μεγάλο τηλεσκόπιο, το «Τηλεσκόπιο Δωρίδη», παρατηρήσαμε τον Δία με την μεγάλη κόκκινη κηλίδα του και 4 δορυφόρους του. Στην επιστροφή περπατώντας στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου θαυμάσαμε την πανσέληνο παρέα με την Ακρόπολη.  Ταραντέλα, παραδοσιακός χορός της νότιας Ιταλίας Οι φωτογραφίες από το αφιέρωμα της εφημερίδας «Έθνος» με τίτλο:  Nora's Tarantella Dance, Jon Boe Paulsen     Το 1979 ο μεγάλος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Άρθουρ Κλαρκ στο βιβλίο του «Οι πηγές του Παραδείσου» οραματίζεται έναν τεράστιο ανελκυστήρα που θα υψώνεται από τον Ισημερινό της Γης μας και θα καταλήγει σε μια πλατφόρμα εκτόξευσης χιλιόμετρα ψηλά στην ατμόσφαιρα. Ένα πρώτο βήμα για την κατάκτηση του διαστήματος από τον άνθρωπο. Η ιδέα του Κλαρκ μας ενέπνευσε για την κατασκευή που κάναμε στα πλαίσια της συμμετοχής της τάξης μας στον 2ο πανελλήνιο διαγωνισμό ρομποτικής με θέμα «ο Γαλαξίας μας». Φέραμε τουβλάκια Lego από το σπίτι μας, το πακέτο LEGO WeDo το πήραμε δωρεάν από την WRO Hellas, και μαζί με τον κύριο Σάββα, τον δάσκαλο της Πληροφορικής, κατασκευάσαμε τον δικό μας διαστημικό ανελκυστήρα και γράψαμε τον κώδικα στο Scratch έτσι ώστε οι αστροναύτες μας να ανεβαίνουν απ' τη Γη στην εξέδρα που είναι το διαστημόπλοιό τους και από εκεί να ταξιδεύουν στ' αστέρια. Με την κυρία Ράνια, τη δασκάλα των Αγγλικών, μάθαμε το τραγούδι Starman του David Bowie, το τραγουδήσαμε όλοι μαζί και το ενσωματώσαμε στον κώδικά του Scratch. Με την κυρία Αφροδίτη, τη διευθύντρια του σχολείου, εκτός από τη βοήθεια που μας έδινε συνεχώς ολοκληρώσαμε τη διακόσμηση του πρότζεκτ μας. Και το Σάββατο, 5 Μαρτίου, η ομάδα που μας εκπροσώπησε (Αφροδίτη, Βαγγέλης, Δέσποινα, Ζαφείρης, Πέτρος, Φωτεινή) παρουσίασε τη δουλειά μας στον Περιφερειακό διαγωνισμό Αττικής, στην Ελληνογερμανική Αγωγή, μαζί με άλλες 100 ομάδες. Η χαρά μας ήταν μεγάλη όταν περάσαμε στους 40 πρώτους και φυσικά ακόμη μεγαλύτερη όταν στην τελική αξιολόγηση βρεθήκαμε στην τελική 15αδα που θα πάρει μέρος στον Πανελλήνιο τελικό στις 19 Μαρτίου!!!!   Τέλος διαγωνισμού και γυρίσαμε με το βραβείο της Καλύτερης Παρουσίασης για τον Διαστημικό μας Ανελκυστήρα!  Στις 19 Μαρτίου η ομάδα του σχολείου μας SpaceSearchers συμμετέχει στο τελικό του 2ου Πανελλήνιου Διαγωνισμού Εκπαιδευτικής Ρομποτικής WroHellas. Ανεξάρτητα από την σειρά κατάταξης και προκαταβολικά παιδιά, θέλω να σας δηλώσω και δημόσια, πως για μένα είστε ήδη νικητές και χαίρομαι που είμαι στη ομάδα σας. Είμαι σίγουρος πως όλοι σας καθώς και τα υπόλοιπα παιδιά που βοήθησαν δείχνοντας την εργατικότητα, την συνεργατικότητα, την επιμονή, το πάθος και τον ενθουσιασμό που εσείς δείξατε, θα έχετε πάντα αξιοπρόσεκτα αποτελέσματα και κάποια στιγμή «θα πάτε ψηλά μπορεί και στο γαλαξία μας...». Πάντα επιτυχίες! Ο προπονητής σας Σάββας Κλαψιανός  Και η τάξη μας γέμισε με Χμ! -Πώς μια ιδέα γίνεται ήρωας σ' ένα βιβλίο; - Αν φτιάξεις έναν ήρωα στο μυαλό σου και πιστέψεις σ' αυτόν μπορεί να έρθει από τον φανταστικό κόσμο στον πραγματικό; -Υπάρχουν στην πραγματικότητα τα Χμ; - Πώς ήταν μικρός ο Έγκμοντ Κλαβιέ; Γιατί έχει αυτό το όνομα; - Πώς ξεκινάει να γράφει ένας συγγραφέας; Τι τον εμπνέει; Για ένα δίωρο η κυρία Κατερίνα Κρις μας ταξίδεψε στον πολύχρωμο κόσμο των μικροσκοπικών Χμ! Εκεί που οι ιδέες και η δημιουργικότητα ζωντανεύουν. Μαζί της ο κύριος Αλέξης Γεράσης μας μίλησε για τον καταιγισμό των ιδεών, τις διαφημίσεις, τον τρόπο που οι συγγραφείς δημιουργούν τις ιστορίες τους. Τους ευχαριστούμε για το ωραίο ταξίδι! Η Αφροδίτη τα κανόνισε όλα και την Παρασκευή φέραμε μερικά από τα ζωάκια μας στο σχολείο. Μας κράτησαν συντροφιά όλη τη μέρα και φυσικά τα επισκέφτηκαν και τα Πρωτάκια μας, του Α2, που είδαν και το ινδιάνικο χωριό μας. Πολύ χαρήκαμε όταν μας έφεραν το βιβλιαράκι με τις ζωγραφιές και τις προτασούλες που έφτιαξαν. :-)     Destino To «Destino» (Πεπρωμένο) είναι μια ταινία μικρού μήκους που δημιουργήθηκε από τον μεγάλο Ισπανό υπερρεαλιστή ζωγράφο Σαλβατόρ Νταλί σε συνεργασία με τον Τζον Χέντς, συνεργάτη του Γουόλτ Ντίσνεϊ μεταξύ του 1945 και του 1946. Ο Νταλί εμπνεύστηκε αλλά και ζωγράφισε την ιστορία που με τη βοήθεια του και ο Τζον Χέντς την έδωσε κίνηση. Όμως μετά από 8 μήνες δουλειάς το έργο έμεινε ανολοκλήρωτο μέχρι που μετά από 58 χρόνια ήρθε η ώρα του να συνθέσουν όλα όλα υπήρχαν στα αρχεία της εταιρίας και να δει ο κόσμος το αποτέλεσμα της δουλειάς αυτής ολοκληρωμένης. προκειμένου να γίνει ένα πρωτότυπο, σουρεαλιστικών μεταβαλλόμενων εικόνων, κινούμενο σχέδιο. Η ταινία έχει σαν θέμα την τραγική ιστορία αγάπης του αθάνατου Κρόνου ο οποίος ερωτεύεται μια κοινή θνητή η οποία αποτελεί την προσωποποίηση του χρόνου. Οι δύο ερωτευμένοι έχουν ως σκηνικό τους πίνακες του Νταλί, έως ότου χαθούν. Ο Νταλί την περιγράφει ως «Μια μαγική απεικόνιση του προβλήματος της ζωής μέσα στο λαβύρινθο του χρόνου» και ο Γουόλτ Ντίσνεϊ είπε ότι ήταν «μια απλή ιστορία για μια νεαρή κοπέλα που αναζητά την αληθινή αγάπη».  Ο ΑντώνηςΣτίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
  Πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η Ναζιστική Γερμανία έφτιαξε πολλά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκατομμύρια κρατούμενοι των στρατοπέδων αυτών έχασαν τη ζωή τους λόγω κακομεταχείρισης, ασθενειών, ασιτίας και υπερβολικής εργασίας Η σκάλα του Wiener Graben, από το βιβλίο του Ιάκωβου Καμπανέλη «Μαουτχάoυζεν» Ο Αντώνης είχε έρθει στο Μαουτχάουζεν τον Απρίλιο του σαράντα τέσσερα. Μάθαμε γι’ αυτόν όταν ένας Γάλλος μας είπε πως στην παράγκα των τιμωρημένων είναι ένας Έλληνας και ρωτάει αν «είναι κι άλλοι Έλληνες στο Μαουτχάουζεν». Τους τιμωρημένους τους είχαν σε ξεχωριστή παράγκα και δεν ήταν εύκολο να πλησιάσεις. Οι πιο πολλοί απ’ αυτούς ήταν προορισμένοι για να τους ξεκάμουν με ξεθεωτική δουλειά στο λατομείο. Λίγοι ήταν εκείνοι που αντέξανε πάνω από δυο τρεις βδομάδες. Ξέραμε καλά τι ήταν η «σκληρή εργασία». Κατέβαιναν τρέχοντας τα σκαλιά του λατομείου, έφταναν τρέχοντας τα 200 μέτρα πιο πέρα, τους φόρτωναν ένα αγκωνάρι στη ράχη, γύριζαν τρέχοντας στη σκάλα, ανέβαιναν τα σκαλιά και, τρέχοντας πάλι, πήγαιναν μισό χιλιόμετρο μακριά. Αυτό γινόταν δέκα ώρες κάθε μέρα. Πληγώνονταν οι ώμοι, τα πόδια, τα σωθικά. Ένα βράδυ το στρατόπεδο απ’ άκρη σ’ άκρη μιλούσε για τον Έλληνα που δούλευε στο συνεργείο των τιμωρημένων. Τα νέα τα ‘φέραν αυτοί που δούλευαν στο λατομείο κι είδαν από κοντά τι έγινε. Όταν το προσκλητήριο τελείωσε κι οι κρατούμενοι γύρισαν στις παράγκες, ο ένας τα είπε στον άλλον. Ο άλλος έτρεξε να τα πει στην παρέα του. Η παρέα σκόρπισε να μοιράσει τα νέα στις παράγκες. Οι παράγκες αδειάσανε, οι κρατούμενοι μαζεύτηκαν στους δρόμους να τα κουβεντιάσουν. Τέτοια νέα αναταράζανε το Μαουτχάουζεν. Ήταν σα μια κρυφή διανομή ελευθερίας .… Ήταν μετά από το μεσημεριανό φαΐ. Οι Ες-Ες επικεφαλείς του συνεργείου των τιμωρημένων είχαν ως εκείνη την ώρα ξεκάμει δεκαεφτά εβραίους και ρώσους αιχμαλώτους πολέμου. Σ’ ένα ανέβασμα της σκάλας, ένας Εβραίος άρχισε να παραπατά. Ο Αντώνης του ‘καμε νόημα να πλησιάσει. Ο Εβραίος πλησίασε κι ο Αντώνης κράτησε το δικό του αγκωνάρι με το δεξιό και με τ’ αριστερό ανασήκωσε τ’ αγκωνάρι του Εβραίου. Όμως αυτό έγινε κοντά στη μέση της σκάλας. Έμενε ακόμα πολύ ανέβασμα. Ο Ες-Ες τους είδε και τους χώρισε. Διάταξε τον Εβραίο να τρέξει. Αυτός ανέβηκε λίγα σκαλοπάτια, ύστερα άφησε την πέτρα να πέσει και γονάτισε στο σκαλί. Ο Ες-Ες πλησίασε και … Πυροβολισμός! Ύστερα γύρισε προς τον Αντώνη και στύλωσε τα μάτια πάνω του. Ο Αντώνης τον κοίταξε άφοβα, έπειτα πλησίασε στο νεκρό, φορτώθηκε και το δεύτερο αγκωνάρι και συνέχισε ν’ ανεβαίνει τη σκάλα. Ο Ες-Ες πάγωσε. Δεν είπε τίποτα, δεν έκαμε τίποτα. Όταν όμως ξαναγύρισαν στο λατομείο, για να ξαναφορτωθούν αγκωνάρια, ο Ες-Ες φώναξε τον Αντώνη να πάει κοντά. Άρχισε να βολταρίζει σα μανιακός ανάμεσα στις πέτρες και να ψάχνει. Βρήκε ένα αγκωνάρι διπλό από τ’ άλλα, το ‘δειξε στον Αντώνη και είπε: «Αυτό είναι δικό σου». Ο Αντώνης κοίταξε τ’ αγκωνάρι, ύστερα τον Ες-Ες, ύστερα τα σκόρπια αγκωνάρια γύρω-γύρω. Όλοι οι άλλοι κάνανε πως δε βλέπανε, πως δεν ακούγαν. Τρέμανε για το τι θα ‘βγαινε από τούτο το μπλέξιμο. Αυτός ο Έλληνας πήγαινε φιρί-φιρί… Ο Ες-Ες είχε κιόλας βγάλει το περίστροφό του απ‘ τη θήκη, το ‘τριβε νευρικά στο παντελόνι του κι ετοιμαζόταν. Ο Αντώνης σταμάτησε μπροστά σ’ ένα αγκωνάρι, ακόμα πιο μεγάλο από κείνο που του διάλεξε ο Ες-Ες. - Αυτό είναι το δικό μου, είπε. Και το φορτώθηκε. Σ’ όλους τους δρόμους που κάνανε ως το βράδυ, σ’ όλα τα κουβαλήματα, ώσπου σήμανε η ώρα για μέσα, ο Αντώνης διάλεγε και φορτωνόταν τα πιο βαριά αγκωνάρια. Ο Αντώνης δεν πολυμιλούσε γι’ αυτή την ιστορία, βαριότανε… …Όταν αναρωτιόμασταν «πώς και τη γλίτωσες, ρε Αντώνη, πώς δε σε σκότωσε που τον ρεζίλεψες!». Ο Αντώνης μας εξηγούσε πως «από κείνη τη στιγμή ο Ες-Ες κάτι έπαθε, χάλασε το μηχανάκι του. Το ‘χω παρατηρήσει αυτό… Άμα χαλάσει το μηχανάκι τους, κλάψ’ τους». - Ποιο μηχανάκι; - Όλοι αυτοί έχουν ένα μηχανάκι μέσα στο κεφάλι που τους το βάζουν στη σχολή των Ες-Ες. Τους ανοίγουν το κρανίο και τους βάζουν μέσα το μηχανάκι που ‘χει εφεύρει ο Χίτλερ. - Και τι δουλειά κάνει αυτό το μηχανάκι; ξαναρωτούσαμε. - Τους κάνει ανάποδους, συνέχιζε ο Αντώνης. Ας πούμε, το κανονικό είναι να χαίρεσαι άμα ο άλλος είναι πονόψυχος ή άμα ο άλλος δε φοβάται. Είδατε όμως ποτέ σας κανέναν Ες-Ες να μη σκυλιάσει, άμα δει έναν κρατούμενο να βοηθά τον άλλον; Αν τύχει πια κανείς να δείξει πως δεν τους φοβάται, ούτε ψύλλος στον κόρφο του!... Να τι κάνει το μηχανάκι!... Τους βγάζει απ’ το κανονικό! - Ναι, βρε Αντώνη, λέγαμε, αλλά εσένα πώς σου τη χάρισε; - Αφού σας είπα, χάλασε το μηχανάκι, κι άμα χαλάσει, κλάψ’ τους! Κι επειδή τον κοιτάζαμε, περίεργοι, το ‘παιρνε για δυσπιστία και συνέχιζε: - Αυτά δεν τα ‘βγαλα απ’ τη δική μου κεφάλα, εγώ δεν είμαι επιστήμονας, αυτά τα ‘λεγε στο Νταχάου ένας γιατρός από τη Βιέννη, χειρούργος, μεγάλος γιατρός. Γι’ αυτό τον είχανε μέσα, επειδή ήξερε διάφορα τέτοια. […] Ο Αντώνης επέζησε και μετά την απελευθέρωση έφυγε από το στρατόπεδο και από τότε χάθηκαν τα ίχνη του. Λένε ότι μετανάστευσε στην Αμερική Πόντος, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια, Γεωργία, Αλβανία, Μολδαβία, Ιταλία, Βέλγιο, Μ. Βρετανία, Σουηδία, Νορβηγία, Αυστρία, Γερμανία, ΗΠΑ, Καναδάς, Γαλλία, Αυστραλία... ...τα σημαιάκια μας με τους τόπους απ' όπου έφυγαν γιαγιάδες, παππούδες, μπαμπάδες και μαμάδες και ήρθαν στην Ελλάδα, τα σημαιάκια με τις χώρες που μετανάστευσαν συγγενείς μας γέμισαν την παλιά υδρόγειο σφαίρα της τάξης μας. Ο δικός μας κόσμος, οι δικές μας ιστορίες.  Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε στο Αμβούργο στις 13 Ιουνίου του 1936, στον εορτασμό για την καθέλκυση ενός εκπαιδευτικού σκάφους. Υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος που στέκεται με σταυρωμένα τα χέρια και αρνείται να χαιρετήσει ναζιστικά. Ο August Landmesser. Ο August Landmesser στην φωτογραφία είναι 26 ετών. Είχε γίνει μέλος του ναζιστικού κόμματος το 1931 με σκοπό να βρει δουλειά και τελικά κατάφερε να δουλέψει ως εργάτης στα ναυπηγεία Blohm + Voss του Αμβούργου. Το 1935 ο Landmesser αρραβωνιάστηκε την Εβραία Irma Eckler και διαγράφτηκε αυτομάτως από το ναζιστικό κόμμα. Όταν πήγαν να παντρευτούν έμαθαν ότι ο γάμος τους απαγορευόταν από τους νέους ναζιστικούς νόμους. Το αγαπημένο ζευγάρι απέκτησε μία κόρη, την Ingrid, τον Οκτώβριο του 1935. Στις 15 Ιουλίου του 1938, ο Landmesser συνελήφθη και στάλθηκε στα κάτεργα του στρατοπέδου συγκέντρωσης Borgermoor. Δεν είδε ποτέ ξανά την οικογένειά του. Η γυναίκα του Irma συνελήφθη και αυτή το 1938 από την Γκεστάπο, γέννησε τη δεύτερη κόρη του ζευγαριού, την Ιrine, στη φυλακή και πέθανε το Φεβρουάριο του 1942 σε θάλαμο αερίων. Ο Landmesser αποφυλακίστηκε τον Ιανουάριο του 1941, στρατολογήθηκε σε μια ιδιαίτερη σκληρή μονάδα με πρώην κρατούμενους και «ανεπιθύμητους» και στάλθηκε στο πολεμικό μέτωπο. Οι Ναζί τοποθετούσαν σε αυτή την μονάδα αυτούς που τους έδιναν την ευκαιρία να αποδείξουν ότι είναι πατριώτες σύμφωνα με τα πρότυπα τους. Από τότε χάθηκαν τα ίχνη του. Εικάζεται ότι σκοτώθηκε κάπου στα Βαλκάνια. Το 1991 εντελώς τυχαία η κόρη του Irine αναγνώρισε τον πατέρα της σε αυτή την φωτογραφία που δημοσίευσε η γερμανική εφημερίδα Die Zeit και η ιστορία του έγινε περισσότερο γνωστή. «Βλέποντας χθες την φωτογραφία, χωρίς να ξέρω την ιστορία της, η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν για το πόσο μοναχική είναι η αντίδραση απέναντι στον όχλο πολλές φορές. Τι δύναμη χρειάζεται το άτομο για να κάνει πράξη τη φράση «κόντρα στο ρεύμα». Πώς να αισθάνεται κάποιος μόνος του απέναντι σε όλους. Τι τίμημα τελικά πληρώνει αυτός που αρνείται να συμβαδίσει με τους πολλούς. Και πόσο εσωτερικό και προσωπικό θέμα είναι το να ασπάζεσαι τον ναζισμό. Έχω την εντύπωση ότι η φωτογραφία αυτή, αν την δούμε με μια λοξή ματιά, αποκαλύπτει την ατομική ευθύνη απέναντι στο φασισμό, αυτή την ευθύνη που χάνεται μέσα στις φωνές του όχλου.» αναφέρει ο κ. Βαγγέλης Μακρής σ’ ένα άρθρο του που έγραψε για τον August Landmesser στο δικτυακό περιοδικό lifo. gr Το κείμενο στηρίχτηκε σε άρθρα για τον Landmesser που δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο στις ιστοσελίδες Wikipedia, lifo.gr και mixanitouxronou.gr  Αφηγείται, μέσα από έργα του, τη ζωή στην πατρίδα του, το δράμα της Συρίας, τον πόλεμο, τη θλίψη, τον θάνατο και την προσφυγιά, ενώ παράλληλα στέλνει μηνύματα ανθρωπισμού και ελπίδας. Ο Σύρος γλύπτης Νιζάρ Αλί Μπαντέρ ζει σε μία γειτονιά της Λαττάκειας και δίνει στις άψυχες πέτρες και τα βότσαλα, φωνή, κίνηση, περιεχόμενο. Στα πέντε χρόνια του εμφυλίου, δημιούργησε περισσότερα από 10.000 έργα, τα οποία «είναι η κραυγή απέναντι στην αδικία, την καταπίεση, τον θάνατο, την προσφυγιά». «Στην αρχή του πολέμου άρχισα να ανακαλύπτω περισσότερο τον εαυτό μου» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και εξηγεί πώς ξεκίνησε τις νέες δημιουργίες του, στις οποίες αποτυπώνει μοναδικές ιστορίες από την καθημερινότητα στον τόπο του, αλλά και τα συναισθήματά του. «Με συγκινούν τα παιδιά, οι άστεγοι, οι φτωχοί, οι καταπιεσμένοι, οι πεινασμένοι, όλοι εκείνοι που ουρλιάζουν από τον πόνο» λέει, προσθέτοντας πως δημιουργεί με πάθος, ειλικρίνεια και πίστη πάνω στις πέτρες, «που φωνάζουν δυνατά και απαιτούν να σταματήσει η γενοκτονία, που κραυγάζουν, ζητώντας το δικαίωμα της εκπαίδευσης για τα παιδιά της Συρίας»… Ο καλλιτέχνης μαζεύει τα βότσαλα και τις πέτρες, από τις ακτές της Συρίας. Μάλιστα επέλεξε να τους δώσει ως χαρακτηρισμό, το αραβικό όνομα «safoun» από τα φυσικά τους χρώματα. Όπως εξηγεί, οι πέτρες έχουν χρώματα, όπως το χρυσοκόκκινο και αν τις παρατηρήσεις έχουν μορφή. Τις μάζεψε κατά τη διάρκεια των πέντε χρόνων του πολέμου και δημιουργεί με πάθος. Πηγή: www.tovima.gr, Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2015 Nizar Ali Bader |
|
